Erica in Zuid-Afrika: Home

"I'm going home this weekend!" "I'm going home this weekend!" haar blonde dreadlocks springen vrolijk op en neer, terwijl ze mijn arm vastpakt. Het meisje heeft een stralende lach op haar gezicht. Ze danst weer verder en laat trots aan haar vriendinnetjes de roze muts zien die ze net van haar moeder gekregen heeft. Die kijken met grote ogen naar haar. "Are you seriously going home this weekend?" stiekem willen ze allemaal wel een weekend naar huis.

Ik kijk naar een klein meisje (veel te klein voor haar leeftijd) die voor de zoveelste keer het draadje (sonde) voor haar sondevoeding uit haar neus trekt. De stafnurse (de hoogste verpleegkundige) probeert hem er met alle macht weer in te krijgen, wat een boel studenten om het bedje heen heeft getrokken. Ik besluit naar het meisje in het bedje ernaast te lopen, die hard aan het huilen is van, waarschijnlijk de pijn. Voorzichtig haal ik het verkrampte meisje uit haar bedje en leg haar tegen mijn schouder aan. Na nog even snikken wordt ze stil. Ik loop een rondje met haar terwijl ik haar ademhaling steeds langzamer op en neer voel gaan. Ik kijk naar haar mooie lange wimpers, ze heeft haar ogen dicht en is inmiddels in slaap gevallen. Blij word ik daar van. Dat ik ervoor kan zorgen dat een kindje minder pijn voelt of in ieder geval gerust gesteld wordt.

Afgelopen week was ik niet alleen verpleegkundige in opleiding, maar ook badjuffrouw. De oudere kinderen van mijn afdeling rende vol enthousiasme uit school -leuke bijvoeging; St Joseph's Home heeft ook een eigen school, zwembad en een super grote kerk! Kun jij je misschien ook voorstellen dat het heel groot is- naar de stafnurse toe; "please can we go to the swimmingpool?" lachend keek ze hen aan, "Erica, are you going with them?" ze draaide zich om en keek mij aan. "Yebo, ek gaan al!" (als we toch alle talen door elkaar spreken). Zo kwam het dat ik het ene moment kinderen hun flesje aan het geven was en het andere moment zwembad banden aan het oppompen was met mijn mond. Het was echt bijzonder om te zien dat toch wel wat jongeren niet kunnen zwemmen, en het was echt leuk om te zien dat de andere jongeren hen dan gingen helpen door ze banden te geven of hen op de rug te nemen. Weer een ervaring rijker!

"verwonderd over een levensgrote Nelson Mandela in de stad"

Kletsend stoppen we voor een stop streep, die strepen zijn we inmiddels helemaal gewend, omdat ze die echt op elke hoek, kruispunt of overgang hebben. Anne-José en ik gaan vaak na onze stages nog even naar de winkel, boodschappen doen, of naar Waterfront gewoon lekker rond lopen. In het weekend gaan we naar de bioscoop, bergen beklimmen, familie bezoeken, marktjes bezoeken en/of het strand opzoeken! Het is echt als een droom hier, elke ochtend rijden we over een hoge snelweg waarop je uitzicht over de hele stad hebt, het blijft elke ochtend weer zo mooi! Of dat we elke ochtend weer uit het keukenraam kijken, benieuwd of we tafelberg vandaag helemaal kunnen zien of dat er een mistige wolk boven hangt. Maar wat ons ook zo verbaasd of eigenlijk verwonderd is dat we echt elke dag weer wat moois van de cultuur of omgeving mogen zien. Dan staat er weer een zwerver bij het stoplicht terwijl zijn hond netjes aan de zijkant wacht, of dan zien we de regenboog midden in de stad schitteren, dan hangt er een levensgrote Nelson Mandela in de stad of dan is er overal in de stad feest omdat het 'culturele erfgoed dag' is. Er is hier altijd wel wat te beleven, en dat maakt ons echt heel gelukkig!

Ik ben blij dat ik nog zo lang naar lachende gezichtjes kan kijken en huilende kindertjes kan troosten, het maakt mij echt heel gelukkig om hier te wonen! Het voelt alsof er 2 maanden voorbij zijn, zoveel hebben we al gedaan, terwijl er eigenlijk nog maar 2,5 weken voorbij zijn :) Het voelt al echt als thuis komen elke dag.

Welcome home!