"Oud en afgedankt, een straatje zonder bomen, zit ze voor het raam, door niemand serieus genomen.." zong Marco Borsato gisteravond bij binnenkomst van zijn Symphonica in Rosso concert in Ziggo Dome. Ademloos keek ik toe, hoe echt hij het zong. Het prachtige orkest speelde met zijn duizenden violen de noten perfect. Ik keek mijn vriendinnen aan, 'Wauw, dit is zo ontzettend mooi' Mijn vriendinnen lachten en knikten.
 |
| Marco Borsato 3 maart 2016 in Ziggo Dome |
Het lied zelf, daar moest ik nog even over nadenken. Waarom zou Marco er voor gekozen hebben dit lied als eerste te zingen? Zo kwetsbaar, zo teder en tegelijk zo doordringend. Hoeveel mensen zouden er nu alleen thuis zitten? Ik denk meer dan de violisten die Marco daar in de orkestbak had zitten.
Apart eigenlijk, denken we dan zo erg aan ons zelf? Zijn we zo egoïstisch?
Ik denk aan mijn werk in de thuiszorg. Hoe vaak kom ik niet bij mijn cliënten en hebben ze alleen mij die dag als bezoek. Kijken ze de rest van de dag naar de sneeuw die op dit moment naar beneden dwarrelt. Koud, oud en alleen.
"Koud, oud en alleen."
Zouden we er iets aan kunnen doen? Kan ik daar wat aan doen?
Als verpleegkundige probeer ik zoveel mogelijk liefde en aandacht in mijn werk te stoppen, Zou dat genoeg zijn? Mijn opa en oma in Nederland, bezoek ik die vaak? Om heel eerlijk te zijn niet. 'Maar ik heb het zo druk!' Wat een slechte smoes eigenlijk. Als ik iets echt wil, maak ik er gewoon tijd voor.
Terwijl Marco zijn volgende nummer inzet, kijk ik om mij heen, De klanken van de fel rode vleugel die op het podium staat laat het publiek sidderen. Ze krijgt het telkens weer voor elkaar het publiek stil te laten luisteren. Was de wereld maar zo mooi als de muziek die ik nu hoor. Er gebeurd zo veel op deze wereldbol. De ene virus is nog niet voorbij en er komt alweer een andere, de oorlog is nog zo ver weg en hij slaat al in bij onze buren. Ik denk dat we nog veelte veel naar onszelf kijken, terwijl wij een avondje genieten van prachtige, maar dure muziek, overlijden er aan de andere kant van de wereld mensen van de honger. Ik zing mee hoe mooi alles is, maar als ik kritisch kijk, valt het toch wel een beetje tegen. Of ben ik te kritisch? Mogen we niet meer genieten als er veel armoede is, maar ik daar geen last van heb op dit moment?
Ik denk dat het een wisselwerking heeft. We mogen absoluut genieten van al het moois om ons heen, graag zelfs, zie de prachtige, levende gebeurtenissen om ons heen. De natuur, de mensen, liefde, aandacht, de kleine gebaren. Maar vergeet dan niet ook te genieten van je opa, oma en/of je buurvrouw die elke dag alleen voor het raam zit.
Ik zie Marco Borsato over het podium rennen, enthousiast van alle mensen die voor hem zijn gekomen. "Lief publiek, wat is dit mooi".
