Exciting things

Verschrikt voel ik hoe mijn voet weg glijd, ik herpak mij net op tijd en grijp een rots vast die mij houvast bied. Ik kijk achterom, Anne-José loopt vlak achter mij, met bezweette koppen gaan we door. Een paar weken geleden was tafelberg aan de beurt. Met een prachtig uitzicht hebben we samen twee uur rond gelopen op tafelberg (moet je nagaan hoe groot tafelberg is!).

 Ik moet terug denken aan een weekend weg een paar weken daarvoor. Het voelt alsof we elk weekend exciting dingen hebben gedaan en hebben en eigenlijk is dat ook zo. We waren met z'n tweetjes een weekend naar Gansbaai. Een baai dat bekend staat om zijn walvissen, helaas zijn die al een paar weken daarvoor vertrokken. Nee, wij kwamen niet voor de walvissen, maar voor de haaien! Vroeg in de morgen vertrokken wij, en reisden we af naar het kleine dorpje. Onderweg langs Hermanus, door bergen, afgelegen restaurantjes met mooi uitzicht en tot slot, onze bed & breakfast. Schattig, klein en te leuk! Zo leuk dat we het laatste weekend in Zuid-Afrika alvast nog een nachtje hebben geboekt. O, ja, terug naar de haaien. Toen we het dorpje hadden ontdekt en in een soort stamkroeg de vette hamburger uiteindelijk naar binnen hadden gewerkt, stonden we na een heerlijke nacht slapen om 6 uur op de boot. Daar hebben we echt de grootste haaien ooit gezien, en ook toen we in het ijskoude water zaten konden we de haaien van nog dichterbij zien (als ik hem wilde aanraken had het gekund - wat ik natuurlijk niet deed, dan had ik nu dit verhaal namelijk niet meer kunnen typen-), echt een onwijs toffe ervaring!

Gezellig in een kooitje in ijs koud water.

In het weekend maak ik veel exciting dingen mee, maar op stage ook. Kinderen die bloed spugen, neussondes die ingebracht moeten worden en patienten die overlijden (ja helaas hoort dat er ook bij).
Het is ontzettend leerzaam, en ik ben blij dat ik elke dag weer van alles mee mag maken. Met veel kinderen heb ik echt al een band opgebouwd, ik vind het jammer dat ik de fotosessies niet kan delen, maar het is heerlijk om met de meiden te kletsen, selfies te maken en spelletjes te gaan doen. Dan gun ik hen die plezier ook zo erg, helemaal omdat je zelf ook weet dat hun toekomst lang niet altijd makkelijk gaat worden. Dat heb ik helemaal gezien toen ik mee mocht op huisbezoek. We vertrokken rond 9h00 richting Mitchels plain. Een grote township waar blijkbaar veel patienten vandaan komen.
We gingen naar de iets betere townships (van steen kleine huisjes) en naar de echte 'krotten'. Zo'n bizar idee dat als de kinderen beter zijn ze dan daarheen weer terug gaan.

Inmiddels is hier de zomervakantie begonnen en hoewel ik dit typ terwijl het regent (ja, echt), gelijk alle wegen overstroomd zijn en ik zo niet naar mijn stage kan, is het normaal erg lekker weer! Afgelopen maandag kwam de soort van coach van St Joseph's Home naar ons (interns) toe om te vragen of we even een holiday programma in elkaar wilde zetten. Daarbij gaf ze mij en een andere intern de verantwoordelijkheid. Het was exciting, leuk, tof en spannend tegelijk, maar bovenal een echte uitdaging. Deze gingen wij natuurlijk gelijk aan. Na een week heel hard denken en rond rennen en bellen, hebben we een programma - die as maandag begint - in elkaar kunnen zetten voor alle kinderen die overblijven. Veel kinderen gaan naar huis in de vakantie of worden ge-discharged. Een groep van ongeveer 50 kinderen blijft over, waarmee we naar het strand gaan, veel spelletjes buiten gaan doen en kerstkaarten mee gaan maken. Ik vind het echt heel erg leuk om naast verpleegkundige dit er ook bij te doen, die gezichtjes alleen al als ik ze vertel dat we volgende week woensdag naar het strand gaan..

Ondertussen vullen wij onze dagen verder op met paardrijden langs het strand, nog meer bergen beklimmen en etentjes op het strand. Zoals je vast had gemerkt was het alweer een tijdje geleden dat ik een blog geschreven heb. De laatste weekjes zijn begonnen hier we zijn alweer bezig met het doen van de laatste leuke activiteiten. Dan vraag je je misschien af; laatste weekjes? Misschien wist je het al wel maar we gaan nog een paar weken reizen! Onder andere Namibië & Botswana gaan we ontdekken. Deze reis gaan we natuurlijk met het uiterste geweldige leuke stel Petra & Hugo doen en mijn aller liefste maatje Anne-José. Met natuurlijk een 4x4 car. Nu de reis steeds dichterbij komt, komt afscheid nemen van mijn stage ook steeds dichterbij. Lastig vind ik dat, juist nu ik zo veel van ze ben gaan houden, maar ik vind het een fijn idee, dat ik ze een beetje liefde heb kunnen geven dit halfjaar.

Op naar nog meer exciting things!

#healthylifestyle, chaos en feestjes!

Chocolade in mijn ene hand, en een aardbei in de andere. Proberen gezond te eten blijft moeilijk hier in een land met zo veel keuzes in (uit)eten. Vanavond hebben we dan wel zoete aardappels gemaakt, een eigen creatie met daarop brie met honing of avocado met ei (het proberen waard!). Het studenten leven is enorm leuk en we beleven nog steeds van alles! 

Zo komen we af en toe in de raarste situaties terecht. In onze zitkamer was er bijvoorbeeld best grote lekkage. Na het een paar weken aangekeken te hebben, was het nu toch wel tijd om het even aan te geven bij de receptie van ons hotel. The next day stonden er twee mannetjes bij de deur. ze kwamen binnen en groetten ons vrolijk. Keken een seconde naar het plafond en vroegen daarna wat wij aan het eten waren. Pepernoten. Gedoneerd door de lieve ouders van ons huisgenootje Sophie. Lachend gaven we de beste man een pepernoot, afwachtend wat zijn reactie was, zag de andere man de gitaar staan in de hoek van de kamer. "Who is playing gitar here?!" Wij wezen naar AJ, en de man vroeg of hij er even op mocht spelen. De volgende minuten waren gevuld met een serenade, nog meer pepernoten en blij gelach. De lekkage was de volgende dag nog verholpen. 

Over rare situaties gesproken; afgelopen maandag was het weer zo ver, ik mocht mee naar het ziekenhuis voor 'escort'. We hoefden eigenlijk alleen een kindje op te halen wat vaak maar een uur of twee duurt, maar waren daar uiteindelijk van 11.00 tot 15.00 uur. Hoe dat kan?

Het Tygerberg Hospital staat stiekem een beetje bekend om de onduidelijkheid en chaos. Gangen en verdiepingen hebben namen als Gold Avenue tot G3, of A5. Ik denk dat ik het ziekenhuis van bijna alle hoeken en gaten inmiddels wel gezien heb, inclusief toilet, zonder slot. We werden van dokter naar arts gestuurd en van arts naar verpleegkundige. Tussendoor hoorde een moeder ons praten dat we van St Joseph's Home zijn, of we haar dochter niet gelijk mee konden nemen..?

Toen we weer in de auto zaten, met alleen onze patiënt, bedacht ik ineens dat de andere nurse die op de heenweg mee was, niet bij ons in de auto zat (lees super coole pick-up). Toen ik het vroeg zei de driver dat hij haar straks wel ging ophalen. De volgende dag toen ik op stage kwam, liep ze naar mij toe en vroeg: Waarom heb je mij gister achterlaten daar? Oeps.. 

Ondertussen zijn de 2 andere Nederlandse stagiaires ingeruild voor 4 nieuwe Dutchies. Hartstikke gezellig! Vrijdag zijn we gelijk in het diepe gegooid, lekker met z'n alles surfen! Nog steeds maken Anne-José en ik nieuwe dingen, mooie momenten en prachtige zegeningen mee. Het is elke dag genieten en ontdekken (we zijn hier nooit uitgekeken). Zo hebben we afgelopen zaterdag tafelberg vanaf het sprankelende water bekeken (ook mooi), Kirstenbosch vanaf een Pinterest mooie brug en heerlijke wijn gehad met het mooiste uitzicht ooit!

Groetjes uit sprookjesachtig Afrika!

Lang leve feestjes met huisgenoten!

Met deze prachtige meiden surfen!

Afrika blijft mooie en verrassende plekken hebben..

Sprankelende zee en glimlachende kindertjes

De zelfontspanner op je camera is de perfecte uitkomst als je met z'n tweeën op de foto wil, maar er is niemand in de buurt. Het is zelfs nog lachwekkender. Hilarisch, om het in Anne-José haar woorden te zeggen. Vorige week zondag was een dag vol zegeningen, van spontaan walvissen zien tot een muziek parade in een straat vol gekleurde huizen, zo'n perfecte dag.

Met z'n tweetjes op stap, is iets wat we af en toe doen. We besloten naar Kaap de Goeie Hoop te gaan, omdat we wel naar Kaap Punt waren geweest maar nog niet naar Kaap de Goeie hoop (ja, wij wisten ook niet dat dit twee verschillende plekken waren, tot we er waren geweest). Het bleek de moeite meer dan waard te zijn (welke moeite? De reis er naar toe was één groot cadeau). We reden weer over Cheapman's Peak, een lange weg, met aan de ene kant de zee zover je kan kijken en aan de andere kant een bergwand, wat inmiddels ons weekend ritje is geworden, we verbazen ons toch elke keer weer over hoe mooi het is. Met onze blauwe Clio (jeej, hij is weer terug!) sjeezen we door de haarspeld bochten, terwijl onze ogen zichzelf nauwelijks kunnen geloven als ze telkens de sprankelende zee zien. Toen we even later langs een dorpje reden, dat bekend staat om de pinguïns, waar we natuurlijk altijd moeten stoppen, want; hoe leuk zijn pinguïns, zagen we een walvis! Nu denk je misschien: "een walvis, oké dat heb je al gezien en is toch niet zo bijzonder"; walvissen zijn in deze omgeving wel eens gezien, maar komen vooral 120 km verderop veel voor. Deze kleine walvis zat erg dicht bij de kust en sprong helemaal uit het water! Wat een prachtig gezicht werd! Helaas was een geslaagde foto wel te veel voor ons gevraagd.

Alsof de wonderen de wereld nog niet uit zijn, besloten we op de terugweg spontaan naar Bo-Kaap te gaan. Een wijk in de stad met een bijzondere geschiedenis, waar fel gekleurde huizen van over gebleven zijn. Omdat iedere toerist daar blijkbaar geweest moet zijn, besloten we dat ook nog te bekijken. Maar als of het speciaal voor ons was; we parkeerden ons kleine autootje, en prompt komt daar een fanfare aan met toeters en bellen! Ineens waren we de enige blanke mensen in die hele wijk en werden we bezaait met vrolijke mensen, vrolijke muziekjes en vrolijke liedjes. Nadat we dit een kwartiertje hadden staan bekijken, was het ook weer ineens voorbij. Alsof er niets was gebeurd.


Voor zover de weekenden te geweldig zijn, is mijn stage zelf ook nog steeds elke dag de reden waarvoor ik uit bed kom. De kinderen die elke ochtend mij tegemoet komen rennen en "Samantha, Samantha" roepen (ja, serieus, de naam Erica komt maar niet in hun koppie's), waarna ik voor de zoveelste keer roep: "Erica!", maar ook de medische handelingen, de ziekenhuis bezoekjes (voor het ophalen van een kind of brengen), de medicijnen die zo anders worden gegeven dan in Nederland en elke dag weer die blije spelende patiëntjes, die zorgen er elke dag voor dat ik mijn bed uit kom.

De ziekenhuis bezoekjes zijn toch wel een ding apart. In Kaapstad zitten er minstens 4 grote ziekenhuizen. Waar ik best wel verbaast over was. De kinderen van ons tehuis komen zelf van al die verschillende ziekenhuizen. Vaak moeten er patiënten naar het ziekenhuis voor controle of om er toch weer voor een langere periode te blijven, ik ben inmiddels al een aantal keer mee geweest om 'escort' te zijn. Het gaat elke keer weer heel bijzonder, en zo anders dan in Nederland. Ik heb al een paar keer gehad, dat ik roepend over de gang een patiëntje zoek om mee te nemen naar het St Joseph's Home of een nieuwe patiënt hebben moeten achterlaten omdat het bleek dat ze met de brancard moest worden vervoerd, en dat niet gecommuniceerd was.

Ook spelende kinderen bij het Tygerberg Hospital

Op mijn stage zelf verschilt het echt per dag wat ik doe en wat er gebeurd. Soms is er een iets saaier dagje, en soms moet ik rennend en vliegend beseffen dat we die dag onder bezet zijn (serieus het verschilt zo per dag! Soms zijn we met 15 mensen op de afdeling, wat weer veel te veel is, en soms met 3). Vorige week moesten we vaststellen dat er geen warm water meer was, en hebben we de helft van de kinderen met een koud bad of koude douche moeten trakteren. Dat vond ik wel lastig en slikken, het liefst wil je ze alleen maar lachend zien en dan moet je ze een ijskoud bad geven. Ik zou daar ook van huilen. Wat ik erg goed vind, en waar ik mij ook erg over verbaast heb, is de school. Inmiddels heb ik al een aantal keer een patient naar school moeten brengen (het gebouw is zo groot, is toch weer 10 minuutjes lopen) en gezocht naar het goede klaslokaal. Ze hebben er wel iets van 50!

Verder is het eten hier nog steeds geweldig. We kunnen inmiddels op twee handen tellen hoe vaak we zelf gekookt hebben, daar zitten onze ontbijt-eitjes en healthy-tussen-de-middag-pannekoeken, niet eens bij in! Moet je nagaan hoe goed ik hier al heb leren koken. Van soep met broodjes tot zalm-pasta, inmiddels kan ik beide..

Nou dit was weer even een update! Ik vind het heerlijk de berichtjes van jullie te zien, bedankt voor jullie support!

Veel liefs Eer

Arme pizzakoerier

Binnen een seconde sta ik naast de beste man. Binnen een andere 0,001 seconde observeer ik de omgeving, een groep donkere mensen hebben zich inmiddels om ons heen verzameld, ‘is dit positief voor ons of juist niet? Zijn we in gevaar op dit moment?’ grappig dat je zoveel kunt denken in zo weinig tijd. De verpleegkundige in mij reageert daaropvolgend als eerst, “Sir, are you oke?” “Sir, please do you have something?” verrassend genoeg zegt de man niets, terwijl hij inmiddels wel is opgestaan, de pizzascooter ligt naast ons en een omstander zet het ding uit. Als ik weer vraag hoe het met hem gaat en of hij gewond is, kijkt de pizzakoerier mij aan en zegt: “I’m oké”. Vanbinnen dank ik God dat het zo veel anders had kunnen aflopen.

Het begon als een vrolijke dag. De vogeltjes floten om 6:30uur al vrolijk en ik stapte in de auto richting stage. Terwijl ik per ongeluk iets te hard reed op de snelweg en de eerste flits die voor mij was bedoeld, heb gezien, was het een fijne drukke, maar leuke dag. De inspectie kwam langs dus alles moest perfect op orde zijn. Of anders gezegd: heel veel moeite voor een man en vrouw in een strak pak die niet eens een stap binnen onze ward hebben gezet.

Toen ik terugkwam, gingen we met een groep van vier (AJ, Mathijs, Thom en ik) boksen! Dat was een zeer interessante ervaring. Na een super zwaar uurtje, maar ontzettend leuk, en met heel veel spierpijn daarna, verlieten we het prachtige oude pand.

Om 20:00uur zaten Anne-José en ik weer in de auto. Even lekker wat eten.. Dat liep wel wat anders af. Terwijl we verschillende stopstraten passeren zegt AJ: “ik vind het maar eng deze straten, je ziet heel slecht of er toch wat aan komt”. Als reactie daarop kijk ik extra goed bij de volgende stopstraat. Terwijl ik langzaam weer op trek om de drukke straat over te steken, is hij daar ineens. De pizzakoerier. Op een scooter, motor ding. Het ging in slowmotion, (zoals in een film) maar tegelijk heel snel. Voor ik het wist botste ik tegen hem aan. Als reactie daarop trok ik de handrem op, waardoor we in een klap stil stonden en sprong ik uit de auto.

Anne-José was nog slim om tegen mij te zeggen: “Eer wil je misschien de autosleutel uit het slot meenemen?” Thanks Anne, anders had onze car ook nog gestolen kunnen worden (je weet maar nooit hier). Wat daarop volgde was een hele avond bij de politie, waar we stiekem nog best wat gelachen hebben, we zijn weer een hele ervaring rijker, helemaal nadat we tot de conclusie waren gekomen dat we zelfs in Nederland nog nooit in aanraking met de politie zijn gekomen.

Wat ik hieruit geleerd heb?

      1. Een pizzakoerier heeft alles voor zijn job over. Hij kijkt als eerst of de pizza’s nog heel zijn. (wat nog zo was ook!)
2. Als je een hele avond bij de politie zit, en je als laatst ’s middags om 13:00uur iets hebt gegeten denk je de hele tijd aan de pizza’s, die nog in de bak van de pizzabrommer die je hebt aangereden, zitten.  
3. Politieagenten kunnen best lief zijn.
4. Een politiegebouw lijkt vanbinnen gewoon op de Ikea -ik citeer Anne-José.
5. Alles gebeurt met een reden, ik rij nu een stuk voorzichtiger (vindt AJ ook niet zo erg).
6. Nog langer stoppen bij stopstrepen.

Een bizarre after-dag, maar nog steeds evenveel aan het genieten hier. Deze week weer heel veel ervaringen rijker, ook nadat ik voor het eerst in mijn leven gesurft heb -wat dus echt ontzettend leuk is!-, we met z’n allen naar de cheese market zijn geweest en we heel veel kaas hebben gegeten & gekocht, toch een beetje Nederlands hier..

En nu? Nu kunnen we lekker rijden in onze 'nieuwe' leen auto en heel goed opletten in het verkeer!

Home

"I'm going home this weekend!" "I'm going home this weekend!" haar blonde dreadlocks springen vrolijk op en neer, terwijl ze mijn arm vastpakt. Het meisje heeft een stralende lach op haar gezicht. Ze danst weer verder en laat trots aan haar vriendinnetjes de roze muts zien die ze net van haar moeder gekregen heeft. Die kijken met grote ogen naar haar. "Are you seriously going home this weekend?" stiekem willen ze allemaal wel een weekend naar huis.

Ik kijk naar een klein meisje (veel te klein voor haar leeftijd) die voor de zoveelste keer het draadje (sonde) voor haar sondevoeding uit haar neus trekt. De stafnurse (de hoogste verpleegkundige) probeert hem er met alle macht weer in te krijgen, wat een boel studenten om het bedje heen heeft getrokken. Ik besluit naar het meisje in het bedje ernaast te lopen, die hard aan het huilen is van, waarschijnlijk de pijn. Voorzichtig haal ik het verkrampte meisje uit haar bedje en leg haar tegen mijn schouder aan. Na nog even snikken wordt ze stil. Ik loop een rondje met haar terwijl ik haar ademhaling steeds langzamer op en neer voel gaan. Ik kijk naar haar mooie lange wimpers, ze heeft haar ogen dicht en is inmiddels in slaap gevallen. Blij word ik daar van. Dat ik ervoor kan zorgen dat een kindje minder pijn voelt of in ieder geval gerust gesteld wordt.

Afgelopen week was ik niet alleen verpleegkundige in opleiding, maar ook badjuffrouw. De oudere kinderen van mijn afdeling rende vol enthousiasme uit school  -leuke bijvoeging; St Joseph's Home heeft ook een eigen school, zwembad en een super grote kerk! Kun jij je misschien ook voorstellen dat het heel groot is-  naar de stafnurse toe; "please can we go to the swimmingpool?" lachend keek ze hen aan, "Erica, are you going with them?" ze draaide zich om en keek mij aan. "Yebo, ek gaan al!" (als we toch alle talen door elkaar spreken). Zo kwam het dat ik het ene moment kinderen hun flesje aan het geven was en het andere moment zwembad banden aan het oppompen was met mijn mond. Het was echt bijzonder om te zien dat toch wel wat jongeren niet kunnen zwemmen, en het was echt leuk om te zien dat de andere jongeren hen dan gingen helpen door ze banden te geven of hen op de rug te nemen. Weer een ervaring rijker!

"verwonderd over een levensgrote Nelson Mandela in de stad"

Kletsend stoppen we voor een stop streep, die strepen zijn we inmiddels helemaal gewend, omdat ze die echt op elke hoek, kruispunt of overgang hebben. Anne-José en ik gaan vaak na onze stages nog even naar de winkel, boodschappen doen, of naar Waterfront gewoon lekker rond lopen. In het weekend gaan we naar de bioscoop, bergen beklimmen, familie bezoeken, marktjes bezoeken en/of het strand opzoeken! Het is echt als een droom hier, elke ochtend rijden we over een hoge snelweg waarop je uitzicht over de hele stad hebt, het blijft elke ochtend weer zo mooi! Of dat we elke ochtend weer uit het keukenraam kijken, benieuwd of we tafelberg vandaag helemaal kunnen zien of dat er een mistige wolk boven hangt. Maar wat ons ook zo verbaasd of eigenlijk verwonderd is dat we echt elke dag weer wat moois van de cultuur of omgeving mogen zien. Dan staat er weer een zwerver bij het stoplicht terwijl zijn hond netjes aan de zijkant wacht, of dan zien we de regenboog midden in de stad schitteren, dan hangt er een levensgrote Nelson Mandela in de stad of dan is er overal in de stad feest omdat het 'culturele erfgoed dag' is. Er is hier altijd wel wat te beleven, en dat maakt ons echt heel gelukkig!

Ik ben blij dat ik nog zo lang naar lachende gezichtjes kan kijken en huilende kindertjes kan troosten, het maakt mij echt heel gelukkig om hier te wonen! Het voelt alsof er 2 maanden voorbij zijn, zoveel hebben we al gedaan, terwijl er eigenlijk nog maar 2,5 weken voorbij zijn :) Het voelt al echt als thuis komen elke dag.

Welcome home!

Onze eigen auto, met Devils peak & Tafelberg!

Op de stage van AJ een mini-festival

Op bezoek bij oma & mijn neven!

Real life

Gelach, gehuil, maar vooral genieten, dat doen de honderden kinderen die ik deze week heb gezien. Niet alleen gezien, ik heb met ze geknuffeld, gespeeld, ik heb ze gewassen, aangekleed, naar bed gebracht, eten gegeven, medicijnen aan ze gegeven en ten slotte Xhosa met ze gepraat (of eigenlijk zij met mij). Mijn eerste week stage is begonnen!

St Joseph's Home is verrassend genoeg een grote organisatie. Samen met 2 andere Nederlandse studenten die ik leerde kennen via 4Exchange, de organisatie die ervoor zorgde dat ik deze stage heb gekregen, begon de eerste dag. Zodra we een stap hadden gezet in het gebouw, waren we verbaasd. Het was zo mooi, zo goed voor elkaar, zo hygiënisch en tegelijk zo'n fijne, veilige en gezellige sfeer! 

St Joseph's Home is een organisatie die kinderen opvangt die eigenlijk niet meer naar het ziekenhuis hoeven, maar nog niet thuis kunnen wonen. Veel kinderen komen dan ook van de Townships die in de buurt zijn en de families hebben weinig tot geen geld. De kinderen hebben ook allemaal zulke verschillende achtergronden, sommige ouders willen niets meer te maken hebben met hun kindje, sommige schamen zich voor hun kind, het is voor mij best lastig om dat te beseffen. 

Het is zo bijzonder om ergens rond te lopen, waar ik mij zo bewust ben dat ik zo ver weg ben van Nederland. De hele dag hoor ik Engels, Zuid-Afrikaans, Xhosa en Zulu. Dat is echt schakelen en goed luisteren. Het maakt wel dat ik na een dag echt moe ben, zo veel indrukken en dingen om te onthouden. De kinderen praten soms ook in het Xhosa tegen mij, ze snappen dan nog niet dat ik dat niet begrijp. Het is wel leuk dat zij het mij dan proberen te leren (toch wel moeilijk onthouden; "njani na ukuba" wat "Hoe gaat het met jou?" betekend). 

Mijn stage heeft 5 verschillende afdelingen. Ik loop nu voor 2 maanden op de 'Sweet Basil'. Een afdeling voor vooral medische handelingen, wat perfect bij mijn studie aansluit. Er zijn kinderen van veel verschillende leeftijden, de jongste is 1 maand en de oudste 26 jaar. Dat klinkt gek, maar loopt eigenlijk best goed. Ik zorg vooral voor de jongste kinderen van 0 tot rond de 9 jaar. 

De kinderen spelen veel, maar zijn eigenlijk ook echt heel ziek. Het is apart dat je dat niet echt zo snel ziet. HIV, Tuberculose, kanker, gehandicapte kinderen (verstandelijk en lichamelijk), longziektes en hart- en vaatziekten, het komt allemaal voor op de afdeling waar ik werk. Dat is wel echt heel bizar. 

Ik heb echt heel veel zin in de rest van wat ik hier ga zien, nog een paar maanden met net geboren baby's rond lopen vind ik een heerlijk vooruit zicht, ondertussen ook nog genieten van Kaapstad en fijne mensen om mij heen hoort er dan ook nog bij!

Sunshine op Signall Hill

Wauw.

Wauw. Het eerste woord dat ik kan bedenken na deze maand. Een onvergetelijke maand. Een maand met alleen maar mooie herinneringen. Afgelopen maand, waarin ik met ons gezin door Zuid-Afrika reisde.

Wauw. Het eerste woord dat ik kan bedenken in deze nieuwe maand (lente!). Een week vol gebeurtenissen en vriendschappen is voorbij. Een week met ons nieuwe Nederlandse super leuke huisgenootje, Sophie en een week met de Nederlandse mannen Mathijs en Luuk (zó internationaal allemaal). Een week met bijna elke dag uiteten (omdat het bijna goedkoper is dan thuis eten maken) en een week met zonnen, shoppen en berg beklimmen.

 De maand augustus is in een zonnestraal voorbij gegaan, heel snel en heerlijk. Verliefd op het land waren we bij de eerste stap uit het vliegtuig al. 


We hebben alles gedaan wat we wilde doen denk ik. Van een walvissentocht (erg overweldigend met zo’n 10 walvissen) tot een fotoshoot waarbij tafelberg achter ons staat te shinen. We hebben gevlogen in een soort open vliegtuigje en gezwommen in een grote heftige zee (ja, ja in de winter), we hebben bergen beklommen en eindelijk de familie van mijn mams ontmoet. We hebben een lekke auto band gehad, vast gezeten in zand wegen en uren gereden over grindpaden. We hebben een luipaard die achter stekelvarkens aan rende gespot, een leeuw die naast onze auto sliep gezien en natuurlijk de rest van de big five zien schitteren. Kortom het was een vakantie met alleen maar genieten!

 Na deze vakantie ben ik met oma (die in Zuid-Afrika woont) vanaf Pretoria weer terug naar mijn start punt gevlogen; Kaapstad. De stad waar alles gebeurt en gaat gebeuren. Na een paar nachten bij oma gelogeerd te hebben (wat echt leuk, maar tegelijk heel bijzonder was, omdat ik die kans nooit had) ben ik naar mijn appartement gekomen. Een stiekem best wel luxe hotel met lieve medewerkers en lieve Nederlandse studenten. En nu 4 nachten verder zit ik hier. Met al deze mooie dingen achter de rug. Met nog evenveel of misschien zelfs nog meer mooie dingen tegemoet gaand. Morgen is mijn eerste stage dag, heel erg spannend, maar ook echt wel zin in!

Sunday climb; Lion's Head!

Ik vertrek

Oud, blank, zwart, jong, gek, grappig; er lopen ontzettend veel verschillende mensen rond. Het is leuk om er naar te kijken, iedereen een andere bestemming en een ander verhaal.  Inmiddels zit ik bij de gate van mijn vliegtuig op Schiphol. De reis is nu echt begonnen!

Door een klein foutje bij het reisbureau reis ik nu alleen naar München en daar komen vanavond mijn ouders en broers en zussen ook aan met een ander vliegtuig. Vanaf daar vliegen we samen verder naar Kaapstad. Maar ergens vind ik het niet erg meer, omdat het nu nog meer voelt als mijn reis. Wel mis je natuurlijk de samen pret aan het begin. Ik merk dat ik het leuk vind om te zien dat ik nu al onafhankelijk mijn weg ga.

Deze week heb ik ontzettend veel mensen gezien. Het was heerlijk om te lunchen met mijn vriendinnen en te chillen met de mensen van mijn studentenvereniging. De laatste dingen zijn geregeld, mijn laatste werkdag bij Viattence heb ik gehad, mijn OV net op tijd stopgezet (typisch) en mijn vriend een kus gegeven. Het voelt vreemd hier nu zo alleen te zitten en straks een halfjaar een compleet ander leven in te gaan. Het is leuk, eng en ongelooflijk tegelijk.

Maar voorop staat dat ik er erg veel zinin heb. Samen met Anne-José ga ik ontzettend leuke dingen doen, veel zien en veel leren.


Tot in Zuid-Afrika!

Eenentwintig dagen

Eenentwintig dagen. Nog 3 weken en 1 dag. Dan ben ik op weg. Dan zweef ik over de wolken, onderweg naar een nieuw avontuur. Een warme toekomst tegemoet.

Maandag kreeg ik een telefoontje. Den Haag. "Goedemiddag, ik wil u graag meedelen dat uw visum klaar ligt". Ik had het nooit zo snel verwacht. Ontzettend blij stapte ik woensdag in de trein.

Vanuit het treinraampje kijk ik naar de weilanden die voorbij schieten, naar de bruggen die we over gaan, wat zal mijn uitzicht straks zijn? Kun jij je dat voorstellen, we hebben het zo goed voor elkaar hier in Nederland. Wij Nederlanders zijn bruggenbouwers, spontane, directe, gekke en liefdevolle mensen. Kritisch, eerlijk, we zeggen waar het op staat, maken plannen, zetten door en houden van ons land. Daar staan we voor, zo zijn we. Afrikaners? Warme mensen, dol op 'braaien', open en altijd iets over hebben voor een ander. Dat is wat hen kenmerkt. Ik ben super nieuwsgierig naar de rest, naar wat Afrika is, naar de geur, kleur en de cultuur. Haring? Zullen ze dat lusten daar?

"Wij Nederlanders zijn bruggenbouwers; spontaan, direct en liefdevol"

De lieve mensen, mijn werk in de thuiszorg, mijn school, alles ga ik achterlaten. De andere kant is dat ik de zorg voor mensen daar ga doorzetten, nieuwe lieve mensen daar ga ontmoetten en mijn school opdrachten daar ga afronden. Ik ga reizen en heel veel mooie dingen zien. Waar ik altijd van droomde wordt werkelijkheid. Dat vind ik zo ontzettend tof! Dat niet alleen, ik ga ontzettend veel familie ontmoetten. Mijn oma, ooms en tantes, neefjes en nichtjes, sommigen nog nooit gezien, dat wordt heel bijzonder.


De reis begin ik niet alleen. Samen met mijn ouders, broers en zussen en hun 'aanhang' gaan we eerst de bekende 'Tuinroute' langs. We beginnen in Kaapstad en trekken langs de kust naar boven, naar Johannesburg. Dan vlieg ik samen met oma terug naar Kaapstad waar ik een paar nachtjes logeer. Hierna gaat mijn eigen avontuur echt beginnen!

Tijd is maar een begrip zeggen ze. Maar ik ben stiekem al aan het aftellen. Nog iets minder dan 12 uur en twintig dagen. Dan ben ik op weg. Dan zweef ik over de wolken onderweg naar een nieuw avontuur.

Dichterbij

Nadat ik nog een bladzijde moeilijke Engelse woorden heb gelezen, leg ik mijn pen neer. Nog een paar documenten, dan kan ik het visum bij de ambassade inleveren. Nadat school toestemming gaf voor een stage in Zuid-Afrika, ging het ineens heel snel.

Het komt steeds dichterbij. Voorzichtig durf ik mijzelf iets meer in te beelden dat ik volgend halfjaar niet in dit koude kikkerlandje zit. Samen met Anne-José, waarmee ik dit grote avontuur aan ga, heb ik gezocht naar een accommodatie. Het is tof als iets vast begint te staan. Dan wordt het echter. We durven steeds meer plannen te maken. Gaan we surfen? Weekendje naar het Kruger park? Misschien nog eens bungeejumpen, 'ja, of we gaan een shark cage diving trip doen!' roept Anne-José enthousiast. Ik lach, hmm zwemmen met haaien? Ik denk er nog even overna..

Het lijkt mij zo ontzettend bizar. Alles wat je hier hebt; je familie, vrienden, vriendje, huis en school, achterlaten. Natuurlijk vliegt een halfjaar zo voorbij, maar dat zegt niet dat het gewoon een lange periode is. Wat ik ook al vertelde in mijn vorige blog, het wordt vast een tijd om nooit te vergeten. Iets wat je nooit meer vergeet. Dát lijkt mij geweldig. 

Wat ik écht ga doen in Afrika vindt ik misschien nog wel het bijzonderst. Naast het reizen, ontdekken, chillen, vrienden maken en genieten, ga ik stage lopen in een kinderziekenhuis. Het is een soort opvanghuis voor kinderen die chronisch ziek zijn. Zij kunnen om die reden, en de meespelende armoede niet meer thuis wonen. In het kinderziekenhuis

krijgen ze educatie, zorg en liefde. Dat is precies wat kinderen nodig hebben. Het verschil tussen rijk en arm is er zo groot, dat zal nog wel even schrikken zijn. Zo zit het kinderziekenhuis naast een township, maar ook naast een villawijk. Ik ben echt reuze benieuwd; naar de mensen, de taal, de cultuur, de zorg, de kwaliteit hiervan, echt alles zal anders zijn dan wat ik gewend ben. 

Ik heb zo'n ontzettend zin om te gaan kijken hoe het daar gaat! Het is een vreemd idee dat ik daar over iets meer dan een maand heen ga. De tijd vliegt nu al, en alles moet nog gaan beginnen!  Het komt steeds dichterbij, en het enige wat ik nu kan doen, is genieten van alles wat nu nog om mij heen is. 

Bruisende golven & warme zon

De wind waait door mijn haar, de zee overweldigd mij met het geluid van bruisende golven en de zon voelt warm aan op mijn nog bleke huid. Ik kijk om mij heen, nog steeds hou ik ervan om andere mensen te bekijken. Hun kleding stijl, hun leven, ik droom weg bij wat voor man ze zouden hebben en wat voor werk. Achter mij hoor ik een ijscoman; "ice, ice, delicious ice!". Ik kijk opzij, mijn vriendin ligt slapend in het mulle zand. Nog een paar maanden genieten.

Nee. Ik ben niet in een warm land, ik hoor geen ijscoman en de zee overweldigd mij niet met zijn golven. Al jaren droom ik van het idee om een halfjaar weg te zijn. Nu lijkt het eindelijk werkelijkheid te worden. School moet volgens mij nog aan het idee wennen, en lijkt nog niet zo enthousiast te zijn als ik ben, maar misschien is er een kans dat ik van school aankomende zomer naar Zuid-Afrika mag.

Ik denk serieus dat het voor ieder mens goed zou zijn. Weg van je vertrouwde leventje, het gewone, de patronen nu eens doorbreken. Op zo'n moment leer je wie je echt bent, hoe reageer je op veranderingen, wie ben je en wat wil je, waarom doe je de dingen zoals je ze nu eigenlijk doet? Ik denk niet eens dat het uitmaakt waar je heen gaat, als je maar even weg bent van jouw veilige omgeving. Het is niet eens dat je alleen jezelf leert kennen, maar ook de wereld. Een andere cultuur, andere mensen, gewoontes en situaties. Van dingen waar jij denkt dat Nederland zo goed in is, en vergevorderd is, kun je nu misschien zien dat het in landen waar jij dacht dat het niet zo goed ging, ook gewoon goed gaat. Verdiepen in een andere wereld, is iets waar je van kan groeien. Als mens; je gedachten, je meningen en je (voor)oordelen.

Natuurlijk is het niet alleen genieten, het kan hard werken zijn; moeilijk, omdat ze een andere taal kunnen spreken, geen geld verdienen, omdat je anders geen visum kreeg of hard werken, omdat ze stiekem nog discriminerend zijn. Je zult geconfronteerd kunnen worden met de armoede in dat land. Krottenwijken, veel diefstal, werkloosheid of bedelaars. Of juist geconfronteerd worden met rijkdom, alles groot, duur en veel. Verdeeldheid is er over de hele wereld, dat zie je op de ene plek meer dan op de andere plek. Moeilijk kan dat zijn. Maar daar kun je van leren.

Nu nog even geen zee, maar genieten van de wind door mijn haar, een voorzichtig zonnetje op mijn nog steeds bleke huid en een ijsje uit de vriezer, dat kan wel. En wie weet, zit ik over een paar maanden in het vliegtuig naar het oh zo mooie Kaapstad, voor een halfjaar.