Met z'n tweetjes op stap, is iets wat we af en toe doen. We besloten naar Kaap de Goeie Hoop te gaan, omdat we wel naar Kaap Punt waren geweest maar nog niet naar Kaap de Goeie hoop (ja, wij wisten ook niet dat dit twee verschillende plekken waren, tot we er waren geweest). Het bleek de moeite meer dan waard te zijn (welke moeite? De reis er naar toe was één groot cadeau). We reden weer over Cheapman's Peak, een lange weg, met aan de ene kant de zee zover je kan kijken en aan de andere kant een bergwand, wat inmiddels ons weekend ritje is geworden, we verbazen ons toch elke keer weer over hoe mooi het is. Met onze blauwe Clio (jeej, hij is weer terug!) sjeezen we door de haarspeld bochten, terwijl onze ogen zichzelf nauwelijks kunnen geloven als ze telkens de sprankelende zee zien. Toen we even later langs een dorpje reden, dat bekend staat om de pinguïns, waar we natuurlijk altijd moeten stoppen, want; hoe leuk zijn pinguïns, zagen we een walvis! Nu denk je misschien: "een walvis, oké dat heb je al gezien en is toch niet zo bijzonder"; walvissen zijn in deze omgeving wel eens gezien, maar komen vooral 120 km verderop veel voor. Deze kleine walvis zat erg dicht bij de kust en sprong helemaal uit het water! Wat een prachtig gezicht werd! Helaas was een geslaagde foto wel te veel voor ons gevraagd.Alsof de wonderen de wereld nog niet uit zijn, besloten we op de terugweg spontaan naar Bo-Kaap te gaan. Een wijk in de stad met een bijzondere geschiedenis, waar fel gekleurde huizen van over gebleven zijn. Omdat iedere toerist daar blijkbaar geweest moet zijn, besloten we dat ook nog te bekijken. Maar als of het speciaal voor ons was; we parkeerden ons kleine autootje, en prompt komt daar een fanfare aan met toeters en bellen! Ineens waren we de enige blanke mensen in die hele wijk en werden we bezaait met vrolijke mensen, vrolijke muziekjes en vrolijke liedjes. Nadat we dit een kwartiertje hadden staan bekijken, was het ook weer ineens voorbij. Alsof er niets was gebeurd.
Voor zover de weekenden te geweldig zijn, is mijn stage zelf ook nog steeds elke dag de reden waarvoor ik uit bed kom. De kinderen die elke ochtend mij tegemoet komen rennen en "Samantha, Samantha" roepen (ja, serieus, de naam Erica komt maar niet in hun koppie's), waarna ik voor de zoveelste keer roep: "Erica!", maar ook de medische handelingen, de ziekenhuis bezoekjes (voor het ophalen van een kind of brengen), de medicijnen die zo anders worden gegeven dan in Nederland en elke dag weer die blije spelende patiëntjes, die zorgen er elke dag voor dat ik mijn bed uit kom.
De ziekenhuis bezoekjes zijn toch wel een ding apart. In Kaapstad zitten er minstens 4 grote ziekenhuizen. Waar ik best wel verbaast over was. De kinderen van ons tehuis komen zelf van al die verschillende ziekenhuizen. Vaak moeten er patiënten naar het ziekenhuis voor controle of om er toch weer voor een langere periode te blijven, ik ben inmiddels al een aantal keer mee geweest om 'escort' te zijn. Het gaat elke keer weer heel bijzonder, en zo anders dan in Nederland. Ik heb al een paar keer gehad, dat ik roepend over de gang een patiëntje zoek om mee te nemen naar het St Joseph's Home of een nieuwe patiënt hebben moeten achterlaten omdat het bleek dat ze met de brancard moest worden vervoerd, en dat niet gecommuniceerd was.
 |
| Ook spelende kinderen bij het Tygerberg Hospital |
Verder is het eten hier nog steeds geweldig. We kunnen inmiddels op twee handen tellen hoe vaak we zelf gekookt hebben, daar zitten onze ontbijt-eitjes en healthy-tussen-de-middag-pannekoeken, niet eens bij in! Moet je nagaan hoe goed ik hier al heb leren koken. Van soep met broodjes tot zalm-pasta, inmiddels kan ik beide..
Nou dit was weer even een update! Ik vind het heerlijk de berichtjes van jullie te zien, bedankt voor jullie support!
Veel liefs Eer
