Arme pizzakoerier

Binnen een seconde sta ik naast de beste man. Binnen een andere 0,001 seconde observeer ik de omgeving, een groep donkere mensen hebben zich inmiddels om ons heen verzameld, ‘is dit positief voor ons of juist niet? Zijn we in gevaar op dit moment?’ grappig dat je zoveel kunt denken in zo weinig tijd. De verpleegkundige in mij reageert daaropvolgend als eerst, “Sir, are you oke?” “Sir, please do you have something?” verrassend genoeg zegt de man niets, terwijl hij inmiddels wel is opgestaan, de pizzascooter ligt naast ons en een omstander zet het ding uit. Als ik weer vraag hoe het met hem gaat en of hij gewond is, kijkt de pizzakoerier mij aan en zegt: “I’m oké”. Vanbinnen dank ik God dat het zo veel anders had kunnen aflopen.

Het begon als een vrolijke dag. De vogeltjes floten om 6:30uur al vrolijk en ik stapte in de auto richting stage. Terwijl ik per ongeluk iets te hard reed op de snelweg en de eerste flits die voor mij was bedoeld, heb gezien, was het een fijne drukke, maar leuke dag. De inspectie kwam langs dus alles moest perfect op orde zijn. Of anders gezegd: heel veel moeite voor een man en vrouw in een strak pak die niet eens een stap binnen onze ward hebben gezet.

Toen ik terugkwam, gingen we met een groep van vier (AJ, Mathijs, Thom en ik) boksen! Dat was een zeer interessante ervaring. Na een super zwaar uurtje, maar ontzettend leuk, en met heel veel spierpijn daarna, verlieten we het prachtige oude pand.

Om 20:00uur zaten Anne-José en ik weer in de auto. Even lekker wat eten.. Dat liep wel wat anders af. Terwijl we verschillende stopstraten passeren zegt AJ: “ik vind het maar eng deze straten, je ziet heel slecht of er toch wat aan komt”. Als reactie daarop kijk ik extra goed bij de volgende stopstraat. Terwijl ik langzaam weer op trek om de drukke straat over te steken, is hij daar ineens. De pizzakoerier. Op een scooter, motor ding. Het ging in slowmotion, (zoals in een film) maar tegelijk heel snel. Voor ik het wist botste ik tegen hem aan. Als reactie daarop trok ik de handrem op, waardoor we in een klap stil stonden en sprong ik uit de auto.

Anne-José was nog slim om tegen mij te zeggen: “Eer wil je misschien de autosleutel uit het slot meenemen?” Thanks Anne, anders had onze car ook nog gestolen kunnen worden (je weet maar nooit hier). Wat daarop volgde was een hele avond bij de politie, waar we stiekem nog best wat gelachen hebben, we zijn weer een hele ervaring rijker, helemaal nadat we tot de conclusie waren gekomen dat we zelfs in Nederland nog nooit in aanraking met de politie zijn gekomen.

Wat ik hieruit geleerd heb?

      1. Een pizzakoerier heeft alles voor zijn job over. Hij kijkt als eerst of de pizza’s nog heel zijn. (wat nog zo was ook!)
2. Als je een hele avond bij de politie zit, en je als laatst ’s middags om 13:00uur iets hebt gegeten denk je de hele tijd aan de pizza’s, die nog in de bak van de pizzabrommer die je hebt aangereden, zitten.  
3. Politieagenten kunnen best lief zijn.
4. Een politiegebouw lijkt vanbinnen gewoon op de Ikea -ik citeer Anne-José.
5. Alles gebeurt met een reden, ik rij nu een stuk voorzichtiger (vindt AJ ook niet zo erg).
6. Nog langer stoppen bij stopstrepen.

Een bizarre after-dag, maar nog steeds evenveel aan het genieten hier. Deze week weer heel veel ervaringen rijker, ook nadat ik voor het eerst in mijn leven gesurft heb -wat dus echt ontzettend leuk is!-, we met z’n allen naar de cheese market zijn geweest en we heel veel kaas hebben gegeten & gekocht, toch een beetje Nederlands hier..

En nu? Nu kunnen we lekker rijden in onze 'nieuwe' leen auto en heel goed opletten in het verkeer!

Home

"I'm going home this weekend!" "I'm going home this weekend!" haar blonde dreadlocks springen vrolijk op en neer, terwijl ze mijn arm vastpakt. Het meisje heeft een stralende lach op haar gezicht. Ze danst weer verder en laat trots aan haar vriendinnetjes de roze muts zien die ze net van haar moeder gekregen heeft. Die kijken met grote ogen naar haar. "Are you seriously going home this weekend?" stiekem willen ze allemaal wel een weekend naar huis.

Ik kijk naar een klein meisje (veel te klein voor haar leeftijd) die voor de zoveelste keer het draadje (sonde) voor haar sondevoeding uit haar neus trekt. De stafnurse (de hoogste verpleegkundige) probeert hem er met alle macht weer in te krijgen, wat een boel studenten om het bedje heen heeft getrokken. Ik besluit naar het meisje in het bedje ernaast te lopen, die hard aan het huilen is van, waarschijnlijk de pijn. Voorzichtig haal ik het verkrampte meisje uit haar bedje en leg haar tegen mijn schouder aan. Na nog even snikken wordt ze stil. Ik loop een rondje met haar terwijl ik haar ademhaling steeds langzamer op en neer voel gaan. Ik kijk naar haar mooie lange wimpers, ze heeft haar ogen dicht en is inmiddels in slaap gevallen. Blij word ik daar van. Dat ik ervoor kan zorgen dat een kindje minder pijn voelt of in ieder geval gerust gesteld wordt.

Afgelopen week was ik niet alleen verpleegkundige in opleiding, maar ook badjuffrouw. De oudere kinderen van mijn afdeling rende vol enthousiasme uit school  -leuke bijvoeging; St Joseph's Home heeft ook een eigen school, zwembad en een super grote kerk! Kun jij je misschien ook voorstellen dat het heel groot is-  naar de stafnurse toe; "please can we go to the swimmingpool?" lachend keek ze hen aan, "Erica, are you going with them?" ze draaide zich om en keek mij aan. "Yebo, ek gaan al!" (als we toch alle talen door elkaar spreken). Zo kwam het dat ik het ene moment kinderen hun flesje aan het geven was en het andere moment zwembad banden aan het oppompen was met mijn mond. Het was echt bijzonder om te zien dat toch wel wat jongeren niet kunnen zwemmen, en het was echt leuk om te zien dat de andere jongeren hen dan gingen helpen door ze banden te geven of hen op de rug te nemen. Weer een ervaring rijker!

"verwonderd over een levensgrote Nelson Mandela in de stad"

Kletsend stoppen we voor een stop streep, die strepen zijn we inmiddels helemaal gewend, omdat ze die echt op elke hoek, kruispunt of overgang hebben. Anne-José en ik gaan vaak na onze stages nog even naar de winkel, boodschappen doen, of naar Waterfront gewoon lekker rond lopen. In het weekend gaan we naar de bioscoop, bergen beklimmen, familie bezoeken, marktjes bezoeken en/of het strand opzoeken! Het is echt als een droom hier, elke ochtend rijden we over een hoge snelweg waarop je uitzicht over de hele stad hebt, het blijft elke ochtend weer zo mooi! Of dat we elke ochtend weer uit het keukenraam kijken, benieuwd of we tafelberg vandaag helemaal kunnen zien of dat er een mistige wolk boven hangt. Maar wat ons ook zo verbaasd of eigenlijk verwonderd is dat we echt elke dag weer wat moois van de cultuur of omgeving mogen zien. Dan staat er weer een zwerver bij het stoplicht terwijl zijn hond netjes aan de zijkant wacht, of dan zien we de regenboog midden in de stad schitteren, dan hangt er een levensgrote Nelson Mandela in de stad of dan is er overal in de stad feest omdat het 'culturele erfgoed dag' is. Er is hier altijd wel wat te beleven, en dat maakt ons echt heel gelukkig!

Ik ben blij dat ik nog zo lang naar lachende gezichtjes kan kijken en huilende kindertjes kan troosten, het maakt mij echt heel gelukkig om hier te wonen! Het voelt alsof er 2 maanden voorbij zijn, zoveel hebben we al gedaan, terwijl er eigenlijk nog maar 2,5 weken voorbij zijn :) Het voelt al echt als thuis komen elke dag.

Welcome home!

Onze eigen auto, met Devils peak & Tafelberg!

Op de stage van AJ een mini-festival

Op bezoek bij oma & mijn neven!

Real life

Gelach, gehuil, maar vooral genieten, dat doen de honderden kinderen die ik deze week heb gezien. Niet alleen gezien, ik heb met ze geknuffeld, gespeeld, ik heb ze gewassen, aangekleed, naar bed gebracht, eten gegeven, medicijnen aan ze gegeven en ten slotte Xhosa met ze gepraat (of eigenlijk zij met mij). Mijn eerste week stage is begonnen!

St Joseph's Home is verrassend genoeg een grote organisatie. Samen met 2 andere Nederlandse studenten die ik leerde kennen via 4Exchange, de organisatie die ervoor zorgde dat ik deze stage heb gekregen, begon de eerste dag. Zodra we een stap hadden gezet in het gebouw, waren we verbaasd. Het was zo mooi, zo goed voor elkaar, zo hygiënisch en tegelijk zo'n fijne, veilige en gezellige sfeer! 

St Joseph's Home is een organisatie die kinderen opvangt die eigenlijk niet meer naar het ziekenhuis hoeven, maar nog niet thuis kunnen wonen. Veel kinderen komen dan ook van de Townships die in de buurt zijn en de families hebben weinig tot geen geld. De kinderen hebben ook allemaal zulke verschillende achtergronden, sommige ouders willen niets meer te maken hebben met hun kindje, sommige schamen zich voor hun kind, het is voor mij best lastig om dat te beseffen. 

Het is zo bijzonder om ergens rond te lopen, waar ik mij zo bewust ben dat ik zo ver weg ben van Nederland. De hele dag hoor ik Engels, Zuid-Afrikaans, Xhosa en Zulu. Dat is echt schakelen en goed luisteren. Het maakt wel dat ik na een dag echt moe ben, zo veel indrukken en dingen om te onthouden. De kinderen praten soms ook in het Xhosa tegen mij, ze snappen dan nog niet dat ik dat niet begrijp. Het is wel leuk dat zij het mij dan proberen te leren (toch wel moeilijk onthouden; "njani na ukuba" wat "Hoe gaat het met jou?" betekend). 

Mijn stage heeft 5 verschillende afdelingen. Ik loop nu voor 2 maanden op de 'Sweet Basil'. Een afdeling voor vooral medische handelingen, wat perfect bij mijn studie aansluit. Er zijn kinderen van veel verschillende leeftijden, de jongste is 1 maand en de oudste 26 jaar. Dat klinkt gek, maar loopt eigenlijk best goed. Ik zorg vooral voor de jongste kinderen van 0 tot rond de 9 jaar. 

De kinderen spelen veel, maar zijn eigenlijk ook echt heel ziek. Het is apart dat je dat niet echt zo snel ziet. HIV, Tuberculose, kanker, gehandicapte kinderen (verstandelijk en lichamelijk), longziektes en hart- en vaatziekten, het komt allemaal voor op de afdeling waar ik werk. Dat is wel echt heel bizar. 

Ik heb echt heel veel zin in de rest van wat ik hier ga zien, nog een paar maanden met net geboren baby's rond lopen vind ik een heerlijk vooruit zicht, ondertussen ook nog genieten van Kaapstad en fijne mensen om mij heen hoort er dan ook nog bij!

Sunshine op Signall Hill

Wauw.

Wauw. Het eerste woord dat ik kan bedenken na deze maand. Een onvergetelijke maand. Een maand met alleen maar mooie herinneringen. Afgelopen maand, waarin ik met ons gezin door Zuid-Afrika reisde.

Wauw. Het eerste woord dat ik kan bedenken in deze nieuwe maand (lente!). Een week vol gebeurtenissen en vriendschappen is voorbij. Een week met ons nieuwe Nederlandse super leuke huisgenootje, Sophie en een week met de Nederlandse mannen Mathijs en Luuk (zó internationaal allemaal). Een week met bijna elke dag uiteten (omdat het bijna goedkoper is dan thuis eten maken) en een week met zonnen, shoppen en berg beklimmen.

 De maand augustus is in een zonnestraal voorbij gegaan, heel snel en heerlijk. Verliefd op het land waren we bij de eerste stap uit het vliegtuig al. 


We hebben alles gedaan wat we wilde doen denk ik. Van een walvissentocht (erg overweldigend met zo’n 10 walvissen) tot een fotoshoot waarbij tafelberg achter ons staat te shinen. We hebben gevlogen in een soort open vliegtuigje en gezwommen in een grote heftige zee (ja, ja in de winter), we hebben bergen beklommen en eindelijk de familie van mijn mams ontmoet. We hebben een lekke auto band gehad, vast gezeten in zand wegen en uren gereden over grindpaden. We hebben een luipaard die achter stekelvarkens aan rende gespot, een leeuw die naast onze auto sliep gezien en natuurlijk de rest van de big five zien schitteren. Kortom het was een vakantie met alleen maar genieten!

 Na deze vakantie ben ik met oma (die in Zuid-Afrika woont) vanaf Pretoria weer terug naar mijn start punt gevlogen; Kaapstad. De stad waar alles gebeurt en gaat gebeuren. Na een paar nachten bij oma gelogeerd te hebben (wat echt leuk, maar tegelijk heel bijzonder was, omdat ik die kans nooit had) ben ik naar mijn appartement gekomen. Een stiekem best wel luxe hotel met lieve medewerkers en lieve Nederlandse studenten. En nu 4 nachten verder zit ik hier. Met al deze mooie dingen achter de rug. Met nog evenveel of misschien zelfs nog meer mooie dingen tegemoet gaand. Morgen is mijn eerste stage dag, heel erg spannend, maar ook echt wel zin in!

Sunday climb; Lion's Head!