Over twee weken is de zomervakantie voorbij. Ik ben bijna alweer toe aan vakantie, ik heb zo veel gewerkt. De tijd vliegt voorbij alsof het geen tijd is. Alsof we geen tijd nodig hebben. Hoewel we in werkelijkheid te kort komen.
Eigenlijk zijn we altijd maar druk. We rennen rond als kippen zonder kop. Doen van alles tegelijk, en willen van alles geregeld hebben. Een cadeau voor hem, een jurk voor haar, een dossier voor je leidinggevende, een overdracht voor je collega en zo kan ik nog wel even doorgaan.Gelukkig is er die vakantie. Die vakantie van het jaar, waarbij heel Nederland vrij is. Vrij van werk, school, het moeten. Vrij om te doen wat we willen doen. De helft vertrekt naar het buitenland. De een gaat naar Frankrijk, de ander blijft liever in Nederland en gaat naar Zeeland en weer een ander kiest voor een verre reis naar Azië. Ik zelf ben naar Turkije geweest. Nog net voor er een strijd kwam vanuit Turkije naar de IS..
Wat daar gebeurt. Daar willen we liever niet naar kijken. We kijken de andere kant op, draaien ons om en gaan door met ons werk, gezin en vakantie.Nee zij hebben geen vakantie, laat staan vrijheid. Vluchten voor hun geloof, afkomst of wat
dan ook. Misschien willen we er wel wat aan doen, maar voelen we ons machteloos, wat kunnen we dan doen? Geld inzamelacties? Sponsorlopen? Kleding geven? Het voelt nutteloos als je hoort hoeveel mensen het zijn. Als je hoort hoeveel mensen overal in Europa stranden. Letterlijk stranden.. Ze hebben niets, kunnen nergens heen, komen aan op stranden waar duizenden toeristen op vakantie zijn. We doen onze ogen dicht. We kunnen ze moeilijk een zonnebril en handoek in de handen drukken of wel?
Misschien wordt er ons wel te weinig verteld. We worden niet voorbereid op vluchtelingen, een enkeling neemt ze in huis, verder blijft het stil. Grote stukken in de krant van mensen die helden zijn omdat ze een vluchteling onderdak hebben geboden. Hoort het niet normaal te zijn? Normaal, om iemand die achterna gezeten wordt, vermoord kan worden, iemand die misschien al wel zijn hele familie moest achterlaten, te helpen?
Het is moeilijk zulke crisis momenten, we willen wel, maar het lukt niet. We komen plaats te kort, tijd te kort om een goed plan te bedenken. Die tijd, die haalt ons aldoor maar in. En wij? Wij hebben geen idee en leven ons eigen leven, omdat we zelf tijd te kort komen.
